Od dłuższego czasu starałem się przygotować nową wystawę prac - oczywiście rysunku - najbliższej mi dyscypliny artystycz nej. Tym razem zaplanowałem spotkanie z moimi dawnymi (tak się złożyło) uczennicami, które wykazywały szczególniejsze od innych studentów zainteresowania rysowaniem i wszystkim, co z tą dyscypliną związane. A skądinąd wiem, że nadal pogłębiają te potrzeby. Przez wszystkie lata pracy na uczelni w pracowni ry sunku, którą miałem zaszczyt prowadzić z prof. Stanisławem Gó- reckim, spotykaliśmy wielu ogromnie interesujących młodych lu- dzi, z którymi nawiązywaliśmy często bliższe kontakty, głównie poprzez wystawy czy plenery. Po latach sporo się zmieniło - du ża część wcześniejszych fascynatów sztuki wykruszyła się, por- wało ich życie, weszli w inne układy, wyjechali, może zapomnie li jak trzyma się ołówek w ręku. Takie jest życie. Pozostali jed nak najwytrwalsi - ci, których goni tęsknota, którzy wciąż poszu kują swego miejsca na ziemi, którzy zachowali w sobie tę dziecię cą wrażliwość i być może nie chcą poddać się rutynie dorosłego życia. Są zapewne i inne powody, dla których nie porzucili mło dzieńczych marzeń, ale niech to pozostanie ich prywatną tajemni cą. Mnie po prostu cieszy, że będziemy mogli ponownie spotkać się na wspólnej wystawie, która z kolei być może pozwoli na dal szą kontynuację znajomości i przyjaźni wystawienniczej. Bo też być może czekają już na nas nowe wystawy - gdzieś w Polsce, za granicą?! Większość z nas wie, jak wiele dobrego wynika z takich spotkań - dla autorów i ich najbliższych, znajomych czy też gości.